Noord-Argentinië

Na het vele wandelen in Patagonie zijn we naar het noorden getrokken, richting de wijnstreek van Argentinië. We verbleven een stukje onder Mendoza in Chacras de Coria. Vooral de zoektocht naar ons Airbnb verblijf was spannend. De locatie stond verkeerd weergegeven op de website. Allereerst zijn we verkeerd afgezet met een taxi, waarna we een uur hebben gelopen naar de juiste locatie (dachten we), waarbij bleek dat we nog steeds op de verkeerde plek waren. Toen een man stopte om te vragen wat we in die gevaarlijke wijk deden, waren we naast chagrijnig ook wat geschrokken. Direct daarna hebben we de eigenares van de Airbnb gebeld en die heeft ons gelukkig opgehaald. Eenmaal op de juiste locatie aangekomen bleek het een schattig huisje te zijn bij vriendelijke mensen in de achtertuin. 

Na een goede nachtrust waren we weer bijgekomen van het avontuur. Om de lange reisdag ervoor de compenseren hadden we een rustige dag op de planning staan. We zijn het kleine dorp ingelopen om de straten te verkennen, maar hebben verder vooral uitgerust. 

De dag erna stond er een wijntoer op de planning. Hiervoor hebben we fietsen gehuurd, die veel meer leken op onze eigen stadsfietsen thuis en vooral veel lekkerder zaten dan de mountainbikes van eerder. De aardige verhuurster wees ons een route aan om te fietsen, die langs verschillende wijngaarden met bodega's ging. Het eerste stoppunt lag enige kilometers verderop, waardoor we ook de omgeving konden ontdekken. Voor de deur van de eerste bodega ontmoetten we een Britse en een Amerikaan, waarmee we de tuin inliepen naar een tafeltje. De drie huizen in de tuin waren mooi, maar vooral de ligging maakte het plaatje compleet. We hebben daar drie wijnen geproefd, waarvan één verrassende rose en twee rode wijnen. 

Na de eerste proeverij hadden we alle vier trek gekregen en reden we gezamenlijk door naar de volgende locatie waar ook lunch te vinden was. Ongeveer een halve kilometer voor aankomst vroeg Milan of zijn achterband plat was. Marleen bekeek de band al fietsend en deze zag er nog prima uit. Zo´n 100 meter voor aankomst, begon Milan toch zwabberen op zijn fiets. Plots had hij toch een lekke band, niet de achterband, maar de voorband. Na een belletje kwam het fietsverhuurbedrijf nog geen 10 minuten later met een nieuwe fiets. Ondertussen was de lunch besteld en hebben we nog een laatste glas wijn gedronken bij de erg late lunch om half vier. 

De volgende dag zijn we naar de stad Mendoza gegaan om daar nog twee nachten door te brengen. Het is een aangename stad met leuke pleinen en gezellige straten. Ondertussen hadden we berichten ontvangen via de reisapp van Buitenlandse Zaken dat de situatie in Bolivia escaleerde. Ons plan om via het noorden door Bolivia naar Peru te reizen bleek niet veilig meer, enkel een klein hoekje in Bolivia met de zoutvlaktes was nog veilig. Uren hebben we gepuzzeld op nieuwe reisplan opties, waarbij de ene via de zoutvlaktes in Bolivia naar Chili en dan Peru zou zijn, maar hebben we ook een alternatief plan bedacht. Daarbij zouden we een paar weken in Brazilië doorbrengen om daarna naar Lima, Peru, te vliegen. Na het vele wikken en wegen hebben we vanwege kosten en tijd toch voor de eerste optie gekozen en planden alvast een busreis door naar het noorden. 

Zaterdagochtend wilden we de stad Mendoza verder gaan bekijken, maar Milan bedacht opeens dat een tweede wijntoer niet op zondag zou kunnen. Dus we zijn de lokale bus ingestapt en naar Maipu afgereisd. Ook daar hebben we met een fiets een wijntocht gedaan. De tocht zelf was minder mooi, maar de uitzichten en de bodega's waren fantastisch. 

Op zondag is blijkbaar ook vrijwel alles gesloten in de stad. We hebben wel een wandeling door de stad gemaakt, maar de bedrijvigheid was minder groot. Daardoor was het minder gezellig dan op de dag dat we aankwamen. Toch waren de pleintjes leuk om te bekijken.  

Vervolgens zijn we doorgegaan naar Salta, een stadje noordelijker in Argentinië. Na weer een vermoeiende busreis van 18 uur hebben we die dag wat bijgeslapen. In het stadje zelf riep Milan opeens dat hij iemand zag die hij kende. Tijdens de uitleg van een gids tikte Milan op de schouder en diegene draaide om, deels in de veronderstelling dat hij bestolen werd. Het bleek een jongen (Dennis) uit Steenderen te zijn die met zijn vriendin (Naomi) ongeveer dezelfde route in Zuid-Amerika aan het doen waren. Die avond hebben we ervaringen uitgewisseld over de reis tot nu toe. 

Na het korte verblijf in Salta trokken we door naar Humahuaca, een klein dorpje richting de grens van Bolivia op hoogte van 3000 meter. De omgeving was er prachtig, veel kleurige bergen, fantastische uitzichten en wandelingen en kleine dorpjes. Hier kregen we opnieuw een bericht over de wijziging van het reisadvies van Bolivia. Het was niet meer veilig in het gehele land, ook niet meer in het hoekje van de zoutvlaktes. We baalden dat we al naar het noorden waren getrokken, omdat we de plannen weer moesten omgooien en zelfs een stukje terug naar het zuiden moesten reizen. Ook op die middag sloeg de twijfel weer toe en is Brazilië weer als plan naar voren gekomen, maar ook weer verworpen met dezelfde redenen als eerder. De route werd voor de tweede keer veranderd, een stukje terug naar het zuiden en via Chili naar Peru. 

Iets zuidelijker hebben we nog twee nachten doorgebracht in Purmamarca, een dorpje dat vooral bekend staat om de zevenkleurige berg. Een korte wandeling rondom het dorp leverde mooie uitzichten op, zowel op de zevenkleurige berg als op de indrukwekkende bergen eromheen. Doordat we niet naar Bolivia konden reizen, hebben we vanuit dit plaatsje een excursie gedaan naar de Argentijnse zoutvlaktes. Deze zijn kleiner dan de Boliviaanse, maar het was een hele ervaring om tussen de hoge bergen zo'n grote witte vlakte met zout te zien met helderblauwe zoutbaden (voor productie, en niet om te zwemmen). Op de route er naar toe kwamen we langs het hoge punt van 4170 meter, het hoogste punt voor Marleen ooit tot dan toe! 

Uiteraard hebben we onze laatste dag in Argentinië afgesloten met een (erg grote) Argentijnse steak. Na een paar uurtjes slaap namen we een vroege bus naar Chili, welke om 3:40 uur in de ochtend zou vertrekken. Met onze slaperige koppies hebben we een uur in het donker gewacht tot de bus eindelijk kwam opdagen. Vier uurtjes later kwamen we bij de grensovergang, waar het hoogterecord voor Marleen direct werd verbroken met enkele meters (4200 meter). Na een bijzonder inefficiënte paspoort- en tassencontrole kwamen we voor de tweede keer deze reis tussen de flamingo's en lama's Chili weer binnen. Hier zullen we het woestijnlandschap gaan ontdekken en de doortrek maken naar Peru, maar over die avonturen zullen we later meer berichten.

Voor nu veel liefs en de groetjes uit Chili van ons!