Peru: jungle, dokter en Machu Picchu

Na de tour op het Titicacameer zijn we naar Puerto Maldonado vertrokken. Deze stad ligt in het Amazonegebied en vanuit deze plaats zijn we de jungle ingetrokken. Via een touroperator boekten we een verblijf in de jungle van drie nachten en vier dagen, waarbij we dagelijks een ochtend-, middag- en avondexcursie zouden doen. De eerste dag van onze tour werden we opgehaald met een busje, waarmee de chauffeur ons in twee uur met nog vijf anderen naar een boot bracht. Via de rivier vaarden we in 20 minuten naar de lodge waar we alle drie de nachten zouden slapen. Na aankomst konden we vrij snel aansluiten voor een uitgebreide lunch, waarna we in de middag de eerste wandeling door de jungle maakten. Tijdens deze introductiewandeling vertelde de gids allerlei informatie over de planten en de dieren die er leven. Naast vele vlinders en andere insecten zegen we tijdens de eerste wandeling een groep kapucijnapen. Voor de avondactiviteit vertrokken we in het donker terug naar de boot. Hiermee gingen we op zoek naar kaaimannen en mogelijke andere dieren. Al snel vond de gids een groepje capibara's. Een eindje verder had hij ook een kaaiman gespot. En tot de verbazing van Marleen sprong hij uit de boot en greep het dier vast (Milan had het al eerder meegemaakt in Ecuador). Met de kaaiman in zijn handen stapte hij terug de boot in en we konden het beest van dichtbij goed zien.

De tweede dag begon vroeg. We vertrokken met de boot om 5:00 uur. Anderhalf uur later kwamen we op een hele modderige plek aan, waar we via een houten stellage naar een uitkijkplek klauterden. Vanaf die plek keken we uit op een muur van klei waar veel mineralen in zitten. Deze worden gegeten door papegaaiensoorten en het plan was dat we zouden wachten tot ze verschenen. Het geluk stond die ochtend aan onze zijde. We stonden nog geen paar minuten te wachten en de ene na de andere vogel kwam aanvliegen. Rode ara's (twee soorten), blauwe en groene papegaaien verzamelden om de plek heen. Het was een prachtig gezicht om zoveel kleurige vogels rond te zien fladderen. Na een ontbijt midden in de jungle was het tijd om terug te gaan. Later in de middag volgde de middagactiviteit, kajakken over de brede rivier. Het was een leuke manier om de jungle vanuit een ander perspectief te kunnen bekijken. Milan heeft het zelfs gewaagd om te zwemmen in de woeste rivier. Voor de start van het avondprogramma werd er door een aantal medewerkers van de lodge gevoetbald: voor Milan de kans om voor het eerst sinds lange tijd weer een balletje te trappen. Ondanks de glibberige ondergrond was het heerlijk voetballen in de jungle, met als bonus zo nu en dan een overvliegende ara. In de avond maakten we weer een wandeling, maar deze vond plaats in het donker. In het donker komen andere dieren uit hun schuilplaats dan tijdens daglicht, met name insecten en spinnen. We hebben een tarantula gespot en vele insecten.

De volgende ochtend mochten we iets langer slapen. In de ochtend wandelden we naar een meertje in een ander stuk van de jungle. De gids ging voorop met zijn manchete, waarbij we van de gebaande paden afgingen op zoek naar een groep apen. Deze waren helaas al weg voor we hen bereikten. Milan spotte niet veel later vier baby kaaimannen. Hoewel de gids zijn best deed om er een te vangen, waren ook deze dieren te snel weg. Net voordat we bij de boot terug kwamen, was er op de valreep een groep apen te zien, die ons net zozeer aan het bekijken waren als wij hen.

Doordat we drie nachten verbleven en twee gebruikelijker was, vielen de activiteiten in herhaling. In de middag zijn we nog een keer mee geweest met de introductiewandeling en in de avond wandelden we in het donker door het woud. Ietwat teleurgesteld gingen we slapen. De volgende ochtend maakte de vorige activiteiten helemaal goed. We gingen piranha's vissen. Na een tocht met de boot en een korte wandeling kwamen we bij een meertje. Op een klein roeibootje gingen we vissen. De hengels waren niet meer dan een lange stok, visdraad en een haakje. Stukjes kip hingen we als aas aan het haakje. Het ene na het andere stukje aas werd opgegeten door de piranha's. Milan heeft er uiteindelijk vijf omhoog weten te halen en Marleen heeft er één gevangen. Deze laatste was groot genoeg om mee te nemen voor lunch. Bij aankomst bij de lodge zijn de visjes voor ons klaargemaakt en konden we deze naast de rest van de lunch opeten. Ze hebben niet een hele bijzondere smaak, maar het was leuk om onze eigen vangst te hebben gegeten. Na de lunch gingen we terug naar Puerto Maldonaldo om in de avond de nachtbus te nemen richting Cusco.

We kwamen om 6:00 uur in de ochtend aan en we konden gelukkig direct terecht in onze Airbnb. Na wat gerust te hebben, kwam het minder leuke gedeelte van de dag. Milan heeft helaas sinds begin van de reis klachten gehad, waardoor hij in de avond en de nacht erg vaak naar de wc moest om te plassen. In Argentinië en eerder in Peru zijn we al naar doktoren geweest om te kijken wat er aan de hand kon zijn. Na een aantal testen en echo's leek er geen blaasontsteking te zijn of andere voor de hand liggende oorzaken. In Cusco bezochten we een ziekenhuis om te kijken of hij van zijn klachten af kon komen. Na een eerste screening werd ons verteld dat de uroloog niet aanwezig was en dat we beter de volgende dag terug konden komen tussen 5:00 en 6:00 uur in de ochtend. Het bleek dat er dan een rij stond, waarmee je een briefje kon krijgen om een arts te zien. Na anderhalf uur in de rij is Milan naar binnengelopen om te kijken of er geen andere manier was. Hij trof daar de uroloog aan, welke geen Engels leek te spreken. We hebben het bij dat ziekenhuis op dat moment opgegeven en gebeld naar een andere kliniek waar we die middag nog terecht konden. Daar troffen we toevalligerwijs dezelfde uroloog aan. Hij was veel rustiger dan in de ochtend en nam alle tijd om Milan te helpen. Na kort onderzoek bleek hij ook niets te kunnen vinden en stelde een kijkoperatie voor. Dit was weer op een andere locatie, waar we zo snel mogelijk naar toe moesten. Nog geen uur later zat Milan in een operatiehemd in een rolstoel en werd hij naar de operatiekamer gereden. De uroloog heeft met een camera de blaas, urineleiders en de prostaat bekeken (terwijl Marleen ernaast mocht staan in zusterkledij). Milan bleek een ontstoken prostaat te hebben. Met een recept voor drie soorten medicatie en het dringende advies om zes weken lang geen alcohol te drinken vertrokken we een paar uur later weer. Al met al was het een aparte ervaring om de gezondheidszorg in een totaal ander land mee te maken.

Milan voelt zich goed en de medicijnen lijken tot nu toe te werken. De dokter had ook geen bezwaar tegen de geplande trektocht van twee dagen later. Dus we konden onze trip richting Machu Picchu gaan voorbereiden met de inkoop van snacks, wandelstokken en poncho's. Vooral de poncho's leek ons nodig, omdat het regenseizoen echt was aangebroken in Peru, onder andere merkbaar aan onze drijfnatte sneakers.

Voordat we de zware tocht tegemoet gingen, leek Milan het leuk om Marleen mee uit eten te nemen in een chic restaurant om Sinterklaas toch een beetje te vieren op 5 december. Het was een restaurant in een prachtig hotel met verrassend lekker eten en een welkome afwisseling op de reguliere maaltijden. Het bijpassende wijnarrangement smaakte Marleen heerlijk. De spa rood van Milan was oké.

De ochtend erna begonnen we met de Salkantay trek richting Machu Picchu. Volgens tourbureau's kan je deze trektocht niet zonder gids lopen, maar met informatie van een aantal blogs en ervaringen van eerder ontmoete reizigers gingen we dit toch proberen. Door het etentje van de dag ervoor waren we later vertrokken dan gepland en moesten we een iets duurdere taxi nemen naar onze startplaats Soraypampa omdat er geen openbaar vervoer meer ging. Het heeft een plaatsnaam, maar meer dan verblijfplaatsen voor toeristen zijn hier niet te vinden. We vonden al snel een accommodatie, waar je ook zonder tour kon verblijven. In de middag hebben we een korte, maar steile wandeling gemaakt naar het Humantay meer. Daar eenmaal aangekomen kwamen de poncho's direct van pas. Wat met enkele druppels begon, zette zich voort in een flinke regenbui. Terug aangekomen in Soraypampa hebben we wat gerust en zijn vroeg gaan slapen voor de dag erna. De tocht van de tweede dag staat bekend als de zwaarste van de Salkantaytrek vanwege de steile klim en lange afdaling. Om 6:30 uur zijn we begonnen met lopen. De eerste twee uur omhoog waren redelijk eenvoudig, maar het derde uur was zwaar. Door de hoogte (top was 4600 meter) was ademhalen lastiger en de klim was daar het steilst. Gedurende de wandeling omhoog waren de uitzichten fantastisch, maar helaas was het geheel bewolkt toen we de top bereikten. We liepen daardoor vrijwel direct door naar het plaatsje Chaullay gelegen op 2800 meter, een flinke daling. Met het dalen kwamen we door mooie landschappen die door de mist mysterieus aandeden. Nog lager kwamen we in een meer jungle-achtige omgeving met veel groen en grote bomen. Beneden aangekomen hoefden we niet lang te zoeken naar een slaapplek. Een vriendelijke vrouw ontving ons en bracht ons naar een eenvoudige kamer. Avondeten had ze niet. Daarvoor konden we bij haar buurvrouw terecht.

De derde dag was een relatief makkelijke dag. We liepen ongeveer 18 kilometer, maar zonder veel te stijgen. De weg leek op de laatste paar uur van de dag ervoor, waardoor we de omgeving minder bijzonder vonden dan de eerdere dagen. Enkele uren later kwamen we aan in Lucmabamba, een gehucht waar veel koffie wordt verbouwd. Het stel van ons guesthouse verbouwde ook hun eigen koffie en we kregen deze bij aankomst voorgeschoteld. Heet water wordt uit een thermoskan in een koffiekopje geschonken, waarna je naar eigen smaak (koude) geconcentreerde koffie erbij kan gieten. Het was een prima kopje koffie, maar we hebben ook betere gedronken in Peru.

De vierde dag konden we kiezen uit twee routes. Route 1: eerst een stuk lopen over een saaie weg, daarna de bus te pakken en de laatste tien kilometer langs het spoor te lopen. Route 2: een berg over lopen en daarna direct de laatste tien kilometer langs het spoor lopen. Het blog dat we hadden gelezen had de tweede route genomen. Ze hadden de tweede dag als erg zwaar benoemd en lieten zich over deze route niet zo uit. We dachten dat het dus minder zwaar zou worden dan de tweede dag. Niets was minder waar. De berg omhoog lopen was hoger dan we hadden verwacht, maar dit leverde wel de beloning van een eerste uitzicht op Machu Picchu op. De daling was echter eentonig en erg vermoeiend. Na uren hebben gelopen bereikten we Hidroelectrica en vanaf daar moesten we nog tien kilometer langs het spoor lopen. Dit stuk was volgens ons een stuk leuker om te lopen, maar we begonnen moe te raken. Na 23 kilometer bereikten we ons al eerder geboekte hotel in Aguas Calientes. Ontzettend moe zijn we vroeg gaan slapen, omdat de wekker om 3:45 uur zou gaan voor de klim naar Machu Picchu. De poorten beneden aan de berg gaan om 5:00 uur open en boven gaat de toeristische attractie om 6:00 uur open. Op een zo hoog mogelijk tempo zijn we de berg opgelopen middels de trappen die voor wandelaars zijn aangelegd. Na een pittige klim kwamen we als een van de eerste aan bij de toegang tot Machu Picchu. We hadden geen vijf minuten later moeten aankomen, want de busladingen toeristen kwamen vlak na ons aan. Doordat we vooraan in de rij stonden, hebben we de oude Incastad nog zonder hordes toeristen kunnen bekijken. Om 7:00 uur mochten we de berg naast Machu Picchu op, Wayna Picchu. Dit was de laatste pittige klim omhoog voor een fantastisch uitzicht op de gehele stad. Alle dagen wandelen waren de uitzichten meer dan waard.

De volgende dag hebben we vanaf Aguas Calientes de toeristentrein naar Ollantaytambo teruggenomen om vanaf daar met een klein busje terug te gaan naar Cusco. In de stad hebben we een rustige dag gehad, omdat we toch vermoeider waren dan we in eerste instantie dachten. We hadden nog niet de Peruaanse specialiteit geproefd en daar was het een goede dag voor, op naar de cavia. In het restaurant werd een bord met de bestelde gebakken cavia naar ons toegebracht, puur voor de foto. Het beest had voor de gelegenheid een typisch Peruaanse muts op gekregen boven zijn scherpe tandjes. Daarna werd het dier in gereedheid gebracht om op te eten. De meningen verschillen over de typische smaak: Milan vond het best oké, maar Marleen vond het absoluut niet lekker. Gelukkig hadden we ook een ander gerecht besteld voor het geval dat dit zou gebeuren.

De laatste dag in Cusco besloten we wat van de omgeving te bekijken middels een quad tour. De geboekte tour leidde ons eerst naar de verplichte souvenirwinkels en commerciële zoutbaden, waarvan die laatste wel een mooi uitzicht gaf. Daarna kwamen we aan bij het oefenterrein voor het quad rijden. Beide hebben we hier een aantal rondjes gereden, maar Marleen vond het uiteindelijk leuker achterop bij Milan. De omgeving van Cusco ligt prachtig tussen de bergen. De tocht naar twee meren was dan ook mooier dan de meren zelf.

Nu gaan we op weg naar Lima om de hoofdstad van Peru te verkennen. Het is hier warmer dan in de bergen en hopelijk hebben we minder last van het regenseizoen.

Veel liefs van ons!