Patagonië

Na de lange busreis van vorig verslag zijn we aangekomen in Puntas Arenas, Chili. Het is al avond en we lopen met volle bepakking naar ons hostel, een krakkemikkige bedoeling, omdat we het zo nodig goedkoop moesten houden. De prijzen in Chili voor hostels zijn beduidend hoger dan in Argentinië, waardoor we toegeven op eigen badkamer en geüpdatet meubilair. 

We hebben één volle dag in het plaatsje, waar onze grootste prioriteit een pinautomaat vinden is. Na een drietal banken op zondag gesloten te hebben gevonden, stopt een aardige lokale man in zijn grote rode pickup truck naast ons om onze zoektocht naar contant geld hartelijk uit te lachen. Hij geeft ons uiteindelijk de gouden tip: Ga naar het casino. We vinden de enige werkende geldautomaat die dag en gaan naar een lokaal overdekt marktje met 'cocina's' (keukens) op de eerste etage. Hier hebben we heerlijke vis gegeten, waar we de dagen erna nog aan herinnerd worden door de vislucht in onze jassen. 

Het kleine stadje is verder aardig, maar weinig bijzonders en we trekken de dag erna al weer door naar de volgende bestemming Puerto Natales. Dit is onze uitvalsbasis voor de trektocht in Torres del Paine, de w-trek genaamd vanwege de vorm. Ervoor en erna blijven we twee nachten in dit vriendelijke stadje voor voorbereidingen en om uit te rusten. 

De voorbereidingen gaan voorspoedig. Met bestek, plastic bekers en borden lopen we de plaatselijke Chinese winkel uit (Action 2.0) en in de grote supermarkt halen we allerlei eten om voor ontbijt en lunch niet geheel van het aanbod in het park afhankelijk te zijn. Het inpakken van de tassen was een uitdaging. Hoeveel heb je nodig op een trektocht van 5 dagen, waarbij de tent al voor je is opgezet. Met een grote backpack en een grote dagrugzak zijn we de dag erna vroeg in de ochtend vertrokken met de bus naar het park. 

In het park zijn we eerst een stukje met een boot naar ons beginpunt van de trekking gevaren. Na een gezonde salade lunch zijn we vol goede moed gaan wandelen. De truien gingen al snel uit en de afritsbroeken werden daadwerkelijk afgeritst. Het weer was heerlijk. Na al vele mooie uitzichten kwamen we uiteindelijk aan op de camping met onze vooropgezette tent. Milan was bang voor een dun matje, maar dat viel gelukkig mee. Het avondeten bestond uit meegenomen groente en een veel te dure pizza, al begrepen we wel dat de ingrediënten daar niet makkelijk voor handen zijn. 

De dag erna zijn we doorgelopen naar een uitzichtpunt. Het uitzicht op een gletsjer was prachtig en de klim naar boven inclusief twee ietwat gammele houten hangbruggen was het meer dan waard. Na een lunch met pasta-achtige noodles (die we na de eerste keer al zat waren), begonnen we aan de barre tocht terug naar het beginpunt van de dag ervoor (sommige stukken loop je dubbel vanwege de w-vorm van de trekking). Het mooie weer van de dag ervoor was verdwenen en de straffe wind maakte het koud en zwaarder. Eenmaal op onze tweede slaapplek aangekomen, wachtte daar een fijne verrassing. We kregen een gratis driegangendiner (soep, kip met een klets puree en een brownie). Vol verbazing namen we onze voucher voor het eten in ontvangst en met name Milan at alsof hij twee weken niet had gegeten. Deze nacht zouden we ook nog eens in een normaal bed slapen, ware het niet dat de verwarming op de kamer stuk was (de verwarming stond op zijn hardst en de draaiknop was stuk) en dat wij en onze kamergenoten verschrikkelijk hebben geslapen. 

Met een beetje slaapgebrek zijn we begonnen aan de derde dag richting twee mooie uitzichtpunten op gletsjers en bergen. Het weer begon redelijk, maar na twee uur begon het te regenen. Van een aantal andere wandelaars begrepen we dat het tweede uitzichtpunt minder mooi was en dat in combinatie met de regen maakte dat we alleen naar het eerste punt zijn gelopen (overigens nog steeds 8 uur gelopen). Het eerste punt was prachtig, maar we raakten meer en meer doorweekt en de moed zakte ons in de schoenen. Naar inschatting moesten we nog drie uur lopen. Na een tijdje werd de regen wat minder en voelde we weer wat warmte in onze vingers en tenen. Uiteindelijk zijn we bij onze tent aangekomen op de volgende slaapplek. Na een grote burger met roze bietenbrood en wat spelletjes met Brazilianen, zijn we onze door de wind geteisterde tent ingedoken. Andere tenten zijn die avond en nacht kapot gewaaid op die camping, maar wij stonden net iets meer beschut. Door de wind en een vreselijk harde slaapmat (meer een gymmat) hebben we helaas niet al te best geslapen.

Op de vierde dag hebben we besloten om een langere dag ervan te maken dan eerder gepland. We liepen naar het hoogtepunt van het park, de Torres. Dat scheelde ons op de laatste dag nog een flinke klim. Het weer was beter dan de dag ervoor, maar de vermoeidheid sloeg die dag meer toe. Het zien van de scherpe pieken van de Torres was een beloning, maar de tocht er naar toe was pittig en op de terugweg naar de laatste camping zaten we er een beetje doorheen. Na een dutje, heerlijke zalmwrap en fantastische pizza ging het weer wat beter en hebben we nog een gezellig avond gehad met wat andere wandelaars. 

Onze laatste dag begon met ons laatste pakje noodles. Doordat Milan nog wel een gratis eitje op de kop wist te tikken, was gelukkig niet elke hap verschrikkelijk, slechts de meeste happen. De tocht was slechts twee uur bergafwaarts om naar de bus te gaan voor de terugtocht naar Puerto Natales. Hierbij kwamen we vele dagjesmensen tegen die met zweet op hun voorhoofd de klim naar boven maakten, terwijl wij redelijk makkelijk naar beneden liepen. Na vijf dagen was het prettig om niet degene te zijn met de uitdaging in het vooruitzicht. Met ontzettend vermoeide benen zijn we een paar uur later in de bus geklommen om alvast wat te dommelen op weg naar Puerto Natales. Al met al was het een fantastische trektocht met prachtige natuur en uitzichten. 

Na twee dagen rust in Puerto Natales (inclusief een goede borrel om de voltooide trektocht te vieren) zijn we doorgetrokken naar El Calafate, Argentinië. Op de dag van aankomst hebben we door het plaatsje gewandeld (5 straten) en zijn de specialiteit van deze omgeving gaan proeven tijdens het diner. In meerdere restaurants wordt in de etalage een lam boven een vuur geroosterd. In een van deze restaurants hebben we deze bereidingswijze van het lam geprobeerd en het smaakte heerlijk. Na het eten zijn we de return van Boca Juniors tegen River Plate (wedstrijd die we zagen in Buenos Aires) gaan kijken in een plaatselijk kroeg, die ons werd aangeraden door een lokale jongen. We hadden ons gezicht van te voren al laten zien, waardoor er in een overvolle kroeg alsnog een tafel voor ons werd vrijgemaakt. Uitgedost met onze River Plate petten die we nog hadden en met een lokale IPA hebben we tussen de Argentijnen de wedstrijd bekeken. De fans van River Plate vonden onze petjes geweldig, maar ook de fans van Boca Juniors waren vriendelijk. Uitslag: 1-0, maar River Plate was door naar de finale. Dat was vooral te merken op straat terug richting ons appartement. Toeterende auto's met vlaggen van River Plate bleven maar langs rijden en er werd vol enthousiasme naar ons gezwaaid door onze petten. 

De dag erna wilden we naar Laguna Nimez, een meertje met veel vogels. De entree was naar ons idee nogal hoog vergeleken met hoe het meertje erbij lag en we zijn weer omgedraaid. In plaats daarvan hebben we een wandeling langs de kade gemaakt en alsnog veel vogels gezien inclusief flamingo's. Na een rustige avond zijn we de ochtend erna naar het hoogtepunt van El Calafate gegaan, de gletsjer Perito Moreno. Deze ligt in een deel van een groter national park. Via uitgestipte looproutes over balkonnen is de grote gletsjer te bewonderen. Het kraken van het ijs en de vallende grote brokken waren bijzonder.

Onze laatste dag in El Calafate hebben we moutainbikes gehuurd om de omgeving te verkennen. Milan fietste vrolijk weg, maar Marleen had er iets meer moeite mee doordat het zadel wel erg ongemakkelijk zat. Via van te voren uitgezochte routes hebben we een mooie tocht gemaakt van enkele uren met als beloning een gin-tonic op het einde (voor €1,65 per stuk tijdens happy hour konden we die niet laten staan).

Na El Calafate stond El Chaltén op het programma. Dit kleine dorpje ligt midden tussen de bergen in een national park en heeft een aantal prachtige looproutes. We vonden dat we nog niet genoeg hadden gewandeld en zijn op dag van aankomst gelijk begonnen. De ligging met de bergen om het plaatsje heen maakte het uitzicht op de hogere punten mooi. De wind was op het uitzichtpunt zo hard, dat we bijna niet meer op onze benen konden staan en snel weer zijn gaan dalen. Voor avondeten hebben we heerlijke burgers in een kroeg gegeten, waarbij wel bij binnenkomst werd verteld dat we geen bier konden bestellen. Het was de dag voor de presidentsverkiezingen in Argentinïe en door een wet uit 1882 mag er van 20:00 uur de dag ervoor tot 21:00 uur de dag van de verkiezingen geen alcohol worden verkocht. Later zagen we ook in de supermarkt vuilniszakken voor de drankrekken hangen. Van de verkiezingen hebben we de dag niets meegemaakt, omdat we een lange wandeltocht hebben gemaakt. Ook in dit park waren de uitzichten erg mooi (met sneeuw) en de paden (minder sneeuw) net wat eenvoudiger dan tijdens de meerdaagse tocht. 

Na een koud begin van de reis trekken we nu door naar Mendoza, een wijnstreek in Argentinië, waar het 30 graden is. We kijken er erg naar uit!